Agus mar bu dual is mar bu nòs bha an t-uisge ann ged a dh’fhalbh
e rè ùine. Cuideachd bha rathaidean a’ bhaile cho toinnte – eadhon ann am
Pàrtaig – ‘s gun robh e doirbh do cheann-uidhe a lorg ann an dòigh ciallach.
Ach rinn sinn a’ chuis.
Agus dìreach nuair a tha thu air rathad dìreach sìmplidh a lorg,
cò tha ann air thoiseach ort, is iad a’ caismeachd, ach an Luchd Buidhe (Orange
Order ann an Anglo-Sasannais). An ann an-aghaidh Cailtigich a tha iad no
dìreach luchd-cleachdaidh nan rathaidean? Agus, cò tha cur bacadh orra a dhol
dhan eaglais? Co-dhiu, sgap iadsan a-steach dhan choille-choncrait as deidh greis.
Chan eil dia sam bith agam ach tha an saorsa aca dol a dh’adhradh
dia no ban-dia sam bith ann an eaglais sam bith. Saoilidh mi gu bheil ‘clàr-gnothaich’
no agenda rudeigin mi-chàilear aca.
Searach a th’annam gu cul agus chan eil fios’am fhathast,
as-dèidh mòran bhliadhnaichean, dè nì mi de Ghlaschu. Tha an corra thuras ann
fìor mhath ach tha cuideachd rudeigin dubhach is tiamhaidh mu dheidhinn. Ged a
bha cafaidhean Ceann an Iar lòma-làn hiopstairean – is tha iomadh sàr chafaidh
ri lorg – tha bochdainn an àite fhathast am follais faisg ort. Uaireannan, tha
blas iargalta no gràineil na chois – mar a chunnaic sinn leis an
Luchd-Bhuidhe.
Co-dhiù, tha tòrr ann a tha taitneach dhan t-sùil agus
brosnachail dhan inntinn. Taigh-tasgaidh Khelvingrove mar toiseach-toiseachaidh.
S math is fhiach e sròn a chur a-steach ann, gu h-àraid ma tha clann nad chois.
Aon ghearain, ge-tà, se ‘s nach eil Gàidhlig ri faicinn sna taisbeanaidhean
aca. Shaoileam gum biodh. Tha Comhairle Ghlaschu gu math adhartach a thaobh na
Gàidhlig ann an roinntean eile agus le iomadh taigh-seinnse Gaidhealach san
nabaidheachd is Cnag shuas an rathad beagan tha e na ìongnadh nach robh facal
dhith ri fhaicinn. Bha facal no trì a
dhith orm is mi a’ feuchinn ri taisbeanadh nam beathaichean a mhineachadh dhan
bhalach... ‘se pike a tha seo a lorg cuideigin an Loch Laomainn...’
Glaschu. Lorg mi facal dha – dubh-cheist. Tillidh mi a dh’aithghearr
ge-tà.
